Blog

Już jako młoda dziewczyna marzyłam o dużej rodzinie. Gdy poznałam drugiego takiego wariata to po roku znajomości byłam w upragnionej ciąży.
Bardzo się oboje cieszyliśmy. Pierwsza wizyta u lekarza, wszystko jak należy. Ciąża potwierdzona, radość. Druga wizyta usłyszałam bicie serca. Na trzecią poszliśmy razem, żeby chłopak też posłuchał. Ale niestety serduszko już nie biło. Był to 14 tc a maluszek wyglądał na 12 tc. 

Dostałam skierowanie do szpitala. Nie chciałam wcale tam iść. Było mi smutno. Wszystko obojętne. Nie czułam od nikogo wsparcia. Nawet nie wiedziałam, że mam prawo do pochówku. Nikt nic nie tłumaczył. Tak czasem się dzieje i to wszystko co usłyszałam od lekarza.

Nic już nie było takie samo. Ale życie toczyło się dalej. Partner spełnił inne moje marzenie. Przygarnęliśmy kotka. Kicia dawała nam dużo radości i czekaliśmy 3 miesiące, żeby znów się starać o maluszka. I szybko zobaczyłam kolejny raz dwie kreski na teście. Ja się cieszyłam bardzo, partner już mniej. Ciąża rozwijała się prawidłowo. Przebrnęliśmy nawet 14 tydzień. Czułam się w 7 niebie jak brzuszek już był duży. Liczyłam kopniaki, śpiewałam do niego.

Założyłam nawet dzienniczek ciąży. Coś jak pamiętnik.
Wszystko tym razem szło świetnie. Poznaliśmy płeć, wymyśliliśmy imię i czekaliśmy niecierpliwie. Na końcówce ciąży mama się bała, jak ja takie małe chuchro przejdę poród. Ja natomiast nie mogłam się go doczekać.

Wszystkie te nowe doświadczenia były cudowne. Synek urodził się 15.10.2013 o 18:50. Śmialiśmy się, że chciał zdążyć na dobranockę.
Dziękowałam Bogu i jemu, że zechciał mnie za mamę, że mogę tak o sobie mówić.

Mimo tych radości czasem dopadały mnie smutki, że nie ma z nami tego pierwszego dzieciątka. Zaczęłam szukać różnych grup, informacji. I odkryłam, że jest obchodzony Dzień Dziecka Utraconego i to właśnie 15.10.

Teraz myślę, że ta data narodzin „Tęczowego Pierworodnego” nie jest przypadkowa. Myślę, że to znak od naszej duszyczki, że jest z nami.
Warto mimo łez patrzeć na życie przez Słońce, bo to ono sprawia, że w kropach widać tęczę.

Pozdrawiam serdecznie.

Autor: Adrianna

Dzień dobry.

Chciałam się podzielić moją historią ponieważ, to jest dla mnie trudne. W połowie marca tego roku zaczęła mi się spóźniać miesiączka, trochę mnie dziwiło, ale w ostatnim czasie miałam coraz krótsze i delikatniejsze, ale coś mnie tknęło i zrobiłam test. Był pozytywny i 4 kolejne też wykonane w różnych dniach.

Moja przyjaciółka doradziła mi,  żebym jak najszybciej poszła do lekarza by to stwierdził, bo mamy ciężką fizycznie prawie jako opiekunki w DPSie. Chciałam, ale w poradni kazali czekać.

Czekałam aż na półtora tygodnia przed wizytą zaczął mnie boleć brzuch i miałam plamienia i z każdą godziną było coraz gorzej. Następnego dnia tak mnie bolało, że musiałam się zwolnić z pracy i myślałam, że nie dojadę do szpitala tak mnie bolało.

W szpitalu po badaniach lekarze stwierdzili, że straciłam moje dziecko i musiałam przejść zabieg łyżeczkowania. Najgorsze było jednak to kiedy wróciłam do domu. Mama z babcią stwierdziły, że świetnym pomysłem będzie przypominanie mi o tym co się stało np. że kuzynka nie chce ze mną rozmawiać, bo się wstydzi, albo wywierania presji żebym zaszła w ciążę znowu nie licząc się z tym jak się czuje.

Poszłam na kontrolę do lekarza, stwierdził on że mnie nie przyjmie, bo jak mnie bolało to miałam przyjść do niego a nie do lekarza, co miał w ten dzień dyżur a jego w ogóle nie było. Stwierdził że to moja wina, bo wymyśliłam sobie jakąś fanaberie z zajściem w ciążę i chęcią posiadania dziecka i że do końca życia powinnam brać tabletki i nie mieć dzieci bez żadnych badań tak według niego.

Autor: Karolina

Pierwszego syna urodziłam 5 lat temu, ciąża i poród były można powiedzieć książkowe, więc z mężem zaczęliśmy dość wcześnie myśleć o rodzeństwie dla niego. Dwa lata później zaszłam w ciążę, niestety pośród stresów nie zdążyłam jej zbyt szybko zauważyć i wziąć się w garść. Dwoma kreskami na teście cieszyliśmy się kilka dni. Na USG wyszła ciąża 8 tyg.  bez bicia serduszka, lekarz mówił że jest nadzieja. Tego samego dnia zaczęło się krwawienie.

Moja historia poronienia była już kiedyś opisana na waszej stronie, ze względu na traumę jaką przeżyłam nie tylko w związku ze stratą dziecka, ale i traktowaniem przez położne. Po łyżeczkowaniu wróciłam do domu. Musieliśmy swoje odcierpieć, ale nie traciliśmy nadziei, walczyliśmy dalej.

Dwa lata później kolejne dwie kreski na teście. Mąż się cieszył a ja od początku czułam, że coś nie tak… Dużo modliłam się o dziecko, ale miałam straszne bóle jajnika, powłóczyłam nogą. Pojechaliśmy do szpitala. Na USG wyszła ciąża pozamaciczna – 5 tydzień. Lekarz od razu kazał zostać na operację. A ja dostałam zdjęcia z USG z zarodkiem w jajowodzie. W kolejnym USG następnego dnia okazało się że zarodka już nie ma jajowód pękł a ja muszę być już operowana.

Kiedy pytałam lekarzy jakie są szanse na kolejne dziecko mówili 50%. Niby optymistycznie tylko skoro na dwóch jajnikach zachodziłam w ciąże co dwa lata, to moje wyliczenia nie były optymistyczne, bo nie chciałam rodzic mając więcej niż 35lat. Powiedziałam mężowi, że nie chce już przechodzić przez kolejna stratę, szpitale itp.

Chciałam szybko coś zdecydować w ciągu kilku dni ustalić plan na resztę życia. Myśleliśmy nad adopcją. Ale cały czas czułam opiekę Boga nad naszą rodziną, nie pomyliłam się. Miesiąc po wycięciu jajowodu zaszłam w ciążę.

Bardzo się bałam przez całe 9miesiecy, ale szczęśliwie nasz syn jest z nami już drugi miesiąc. Lekarze prowadzący mnie do porodu dziwili się, że po laparoskopii i wycięciu jajowodu tak szybko zaszłam w ciążę, a jednak cuda się zdarzają czasem wystarczy zaufać…

Autor: Szczęśliwa mama

Jeśli Ty również chcesz podzielić się z Nami historią ,,Tęczowego dziecka” prześlij ją na  kontakt@poronilam.pl lub uzupełnij poniższy formularz. 

Historia zostanie opublikowana anonimowo. 

Uwaga! Nie publikujemy nazwisk lekarzy i nazw szpitali.