Zazwyczaj zachęcamy Was by po odpowiednich badaniach po poronieniu i leczeniu spróbować ponownie zajść w ciążę. Czasem jednak mimo to nie udaje się donosić ciąży lub po prostu nie chcecie ponownie starać się o dziecko. Jednak o adopcji mówi się niechętnie, trochę wstydliwie.
Niepotrzebnie, przecież dajecie dom dziecku, które podobnie jak Wy potrzebuje miłości i stworzenia domu. Jedna z naszych Czytelniczek zainspirowała nas swoim listem do takich właśnie przemyśleń:
„Chciałabym się podzielić swoją historią. Choć bolesna zakończyła się dobrze… Jednak zdaję sobie sprawę, że przede mną długa droga.
9 maja udałam się na upragnioną wizytę, w czasie której miałam usłyszeć serduszko. Jednak przeszłam wcześniej kilka infekcji i miałam złe przeczucia. Mąż został w domu z naszym trzylatkiem, a ja opowiadałam o swoich obawach lekarzowi.
I wreszcie USG…ojej masz już rączki, nóżki i taką śliczną główkę, ale gdzie ten migoczący punkcik? Lekarz też szuka w skupieniu, zbiera myśli w głowie by ułożyć jak najbardziej uprzejme i jak najmniej bolesne zdanie, którym wytłumaczy mi to co już sama wiem.
Otrzymaliśmy piękny list od Mamy Aniołka, która chce dać iskrę nadziei innym rodzicom:
„Chciałabym podzielić się z Wami moim doświadczeniem. Może będzie dla kogoś pomocą. Tydzień temu w 22 tyg. ciąży urodziłam synka. Ciężko użyć mi słowa ’poroniłam’ tym bardziej, że rodziłam naturalnie. Maluszek nie żył już od kilku dni. Całe 22 tygodnie były walką, walką o życie naszego dziecka.
Nie chcę opisywać szczegółów, bo każda kobieta, która straciła dziecko przeżywa to na swój indywidualny sposób, a ja pisząc do Was nie chcę potęgować smutku, a dać iskrę nadziei. Czytaj dalej
„Starałam się o maleństwo z mężem od kilku lat. W tych latach stwierdzono u mnie sporo kobiecych chorób oraz poinformowano mnie ze naturalne zajście w ciążę graniczy z cudem.
Zaczęły się procedury hormonalne. Masa leków, zastrzyki, nie udane inseminacje aż w końcu pojawiły się długo wyczekiwane 2 kreski. W 7 tc powiedziano mi ze maleństwo dobrze się rozwija. Słyszałam serduszko. Tydzień później już nie biło.
„Do kołyski – Dżem. Dziś jest ten dzień gdzie mam siłę wam o czymś opowiedzieć. Opowiedzieć o Moim Dziecku, które się nie narodzi. Dziś mija 42 dzień, kiedy mój świat się zawalił. Usłyszałam słowa, których nigdy w życiu żadna matka nie chce usłyszeć „… martwa ciąża..” Słowa, które wywołały lawinę smutku i rozpaczy.
„To nie możliwe przecież takie rzeczy znam tylko z opowieści, to nie modło mi się przytrafić”- jednak los był okrutny a prawda bolesna.
Pamiętam ten dzień jak przez mgłę, szok, żal i tą cholerną bezsilność!! Prawda była tak brutalna a diagnoza brzmiała jak wyrok. Słowa lekarza” Czy jest Pani gotowa zakończyć ciąże?… zapewnimy opiekę psychologa…trzeba wykonać zabieg..” dzwonią mi w uszach nieustannie.. Czytaj dalej
