Niedawno otrzymaliśmy niezwykłą publikację – książkę Joanny Szafraniec Odeszłaś, aby żyć. To historia rodziców, którzy doświadczyli straty wyczekiwanej córeczki. Pani Joanna krok po kroku opisuje swoje doświadczenia, uczucia i emocje, przedstawiając historię poronienia ze swojej perspektywy.
Państwo Szafraniec wydali do tej pory 50 egzemplarzy swojej książki, które przekazali bliskim osobom. Teraz szukają pomocy w dalszym jej rozpropagowaniu i wydaniu.
Wniosek o wypożyczenie bloczków parafinowych należy złożyć w placówce medycznej, w której doszło do poronienia lub w tej, do której kobieta się po nim zgłosiła. Bloczki umożliwiają zlecenie badań na płeć dziecka w prywatnym laboratorium, a także badań genetycznych, dzięki którym można poznać przyczynę poronienia.
Anna Sokołowska, psycholog
Utrata bliskiej osoby to jedno z najtrudniejszych doświadczeń w życiu człowieka. Gdy umiera ktoś kogo kochamy, wszystko to, co stanowiło fundamenty naszego bezpieczeństwa i poczucia sensu nagle trzęsie się w posadach.
Tracąc przyjaciela, rodzica, czy partnera opłakujemy naszą przeszłość i żegnamy teraźniejszość jaką znamy – wspomnienia, wspólnie dzielone chwile, codzienne rytuały. Utrata dziecka oznacza także utratę przyszłości, a tym samym wielu planów, nadziei i wyobrażeń o jego dalszym życiu. Bólowi po stracie towarzyszy poczucie, że to, co się stało jest wbrew naturalnemu porządkowi świata.
Mama, która utraciła swoje dziecko w wyniku poronienia boryka się nie tylko z wieloma bardzo silnymi uczuciami, ale także z nagłym przerwaniem fizycznej więzi, która nawiązała się między nią, a dzieckiem.
Po poronieniu i pochowaniu dziecka rodzicom przysługuje zasiłek pogrzebowy w wysokości 4000 złotych. Aby go otrzymać, należy złożyć wniosek o wypłatę zasiłku pogrzebowego wraz z aktem urodzenia dziecka (z adnotacją o urodzeniu martwym) oraz innymi potrzebnymi dokumentami do 12 miesięcy od dnia poronienia.
Witam. Nie potrafię sobie poradzić w obecnej sytuacji… moja historia kończy się jak wszystkie inne na tej stronie. Nie mam siły żyć, każdego dnia wstaję, bo muszę udawać przed mężem i synem, że staram się funkcjonować normalnie… Otaczająca mnie sytuacja zabija mnie od środka, nie potrafię się z tym wszystkim odnaleźć. Ale może zacznijmy od początku…
